Wij zijn acht mensen die bij elkaar in de klas zaten op de toneelschool. Ik had in de eerste klas van de toneelschool nooit gezegd dat ik met deze zeven mensen samen een collectief zou oprichten, maar iets verbond ons in het laatste jaar op school. De drang om met kunst vragen te stellen en een idee om kunst te maken waarin we zelf niet de hoofdpersoon willen zijn. Peter Handke schreef dit zo mooi.

 

‘Speel het spel.
Breng je werk in gevaar.
Wees niet de hoofdpersoon.
Zoek de confrontatie. Maar doe het onopzettelijk.
Vermijd bijbedoelingen.
Verzwijg niet.
Wees week en sterk.’

De Hollanders is een lijn die we aan het uitzetten zijn. We spelen nu de voorstelling die Grunberg voor ons heeft geschreven, wat een punt is op een lijn waarvan we niet precies kunnen of willen weten waar hij naartoe leidt.

Wel praten we over wat voor een lijn dit is.
Het is een lijn die door de huidige tijd heen loopt. Een lijn die langs de actualiteit gaat, die begint bij een idee in onze hoofden en vervolgens naar het publiek leidt.
Wij willen met die lijn ons publiek bereiken en het gesprek aangaan.

Door wie wij zijn en hoe wij denken zullen onze verhalen, stukken en voorstellen scherp zijn. Maar tegelijkertijd ook zacht en zal de poëzie belangrijk zijn in het werk van De Hollanders. Ons werk zal gaan over actuele onderwerpen maar zal door middel van poëzie en verhalen verteld worden. We willen namelijk naar aanleiding van de actualteit doen waar wij goed in zijn; kunst maken.

De acht Hollanders zijn twijfelende mensen. We ontkennen niet dat we soms radeloos zijn, roekeloos verliefd of verdrietig zijn en dat we altijd aan het zoeken zijn. Dit is een bron van ons werk. Wij overwegen op ieder moment hoe het zit en stellen daar vragen over.
Ik vind het twijfelen van de mens schoonheid. Twijfelen zegt iets over nuance en nuance is zo belangrijk voor kunst en voor een goed gesprek.

Het is niet zo dat ik zeg dat al onze stukken uiterst genuanceerd zullen zijn. Neem een voorbeeld aan De Hollanders I van Grunberg. Dit is een wringend taalstuk. Geen romantisch stuk en ook is het niet zeer poëtisch. Maar ten grondslag aan dit stuk ligt de bron van De Hollanders en die bron is de genuanceerde manier van denken, de nieuwsgierigheid en de liefde van deze acht acteurs.

In de Barbaren van Allesandro Baricco schrijft Baricco over de moderne mens die niet meer zoekt naar de diepgang maar op de oppervlakte blijft . Wij hebben gesprekken gevoerd over het mogelijk verdwijnen van de diepgang en of wij moeten pleiten voor de diepgang, voor het onderzoek, of we moeten vechten voor het cultuurbehoud. Wij kwamen tot de conclusie dat wij niet gaan schreeuwen maar wel het gesprek graag aan willen gaan. Zo liep ik dit seizoen als Hollander door Nederland om met mensen te praten. Ik was op zoek naar de vooroordelen waarover ik las in de kranten. Dat was waanzinnig. De soms confronterende gesprekken met mensen die ik ontmoette en de mooie verhalen die ik tegenkwam. In diezelfde tijd trok Nhung Dam door Nederland om met mensen te praten over hun idealen. En zo wordt de lijn van De Hollanders uitgestippeld.
Op die lijn ligt straks dus niet alleen het drieluik naar aanleiding van onze samenwerking met Hollandse schrijvers maar ook andere vormen van voorstellen en ideeën, gesprekken en gedachtes.
Wij brengen nieuwe verhalen, mooie, bijtende of confronterende projecten, muziek en poëzie. De Hollanders.
En om nog één keer te zeggen dat wij de lijn uit willen stippelen om bij jullie uit te komen: deze lijn is geen afbakening. Waar de lijn begint en eindigt is diffuus. Hij is gewoon te betreden. Want wat wij juist willen is dat u met ons meeloopt, of tegenloopt, alles staat u bij ons vrij.

… Wees slim, steek je nek uit en veracht de overwinning.
Kijk niet toe, bewijs niets, maar blijf met alle tegenwoordigheid van geest open voor tekens.
Laat je ogen zien, laat de anderen erin kijken, zorg voor ruimte
en beschouw ieder in zijn eigen perspectief.
Beslis alleen met hartstocht.
Misluk rustig.
Neem vooral de tijd en bewandel zijpaden.
Laat je afleiden. Neem om het zo te zeggen vakantie.
Houd je niet doof voor geen boom, voor geen water.
Trek je terug in jezelf als je daar zin in hebt en gun je de zon.
Vergeet de mensen in je naaste omgeving, verstevig je banden met onbekenden, buig je over bijzaken,
wijk uit naar de verlatenheid, vermoord het noodlotsdrama, veracht het ongeluk, analyseer het contrast.
Neem je eigen kleur aan, tot je in je gelijk staat en het ruisen van de bladeren zoet wordt.
Loop stilzwijgend langs de dorpen.
Ik volg je.’
Peter Handke

Grote groet!
Eva van Manen